Położenie i historia

Gmina Gościno położona jest w północnej części województwa  Zachodniopomorskiego, w południowo-wschodniej części powiatu kołobrzeskiego. Sąsiaduje  z kilkoma gminami, od północy z gminą Kołobrzeg i gminą Dygowo, od strony zachodniej z  gminą Siemyśl, z gminą Rymań od strony południowo-zachodniej, od strony południa z  Gminą Sławoborze, która położona jest w powiecie świdwińskim, z kolei od wschodu z
gminą miejsko-wiejską Karlino położoną w powiecie białogardzkim. Cała powierzchnia Gminy wynosi 11 600 ha. Największą powierzchnię zajmują grunty rolne, których powierzchnia w stosunku do całego obszaru Gminy wynosi 70%, z czego 62% to grunty  rolne, a pozostałe 18% stanowią lasy. 

Miejscowość Gościno – miasto o powierzchni 569,86 ha, położone w województwie  zachodniopomorskim, w północno-środkowej części Gminy Gościno i będące jej siedzibą.  Gościno położone jest w odległości 15 km od Kołobrzegu, który jest siedzibą władz  powiatu. Innymi miejscowościami w regionie są Świdwin oddalony od Gościna o 32 km,  Karlino - oddalone o 15 km, Koszalin położony 38 km od Gościna oraz Szczecin oddalony o
100 km.  Gmina Gościno znajduje się w przebiegu szlaku komunikacyjnego o znaczeniu  krajowym, wojewódzkim oraz powiatowym i gminnym. Szlak komunikacyjny tworzą droga wojewódzka numer 112 (dawna krajowa nr 6), droga wojewódzka numer 162, kilkanaście dróg powiatowych oraz drogi gminne o mniejszym znaczeniu. Do końca 1998 roku Gmina Gościno leżała w województwie koszalińskim, jednak na  skutek reformy administracyjnej kraju, która weszła w życie 1 stycznia 1999, Gmina Gościno  weszła w struktury powiatu kołobrzeskiego i województwa zachodniopomorskiego. Miejscowość Gościno z dniem 1 stycznia 2011 roku na skutek nadania praw miejskich przestała być wsią.

Rys historyczny 

Gościno położone jest w powiecie kołobrzeskim na terenie Pomorza Zachodniego, we wschodniej części Województwa Zachodniopomorskiego. Historia Gościna sięga wczesnego średniowiecza. Najdawniejsze wzmianki o Gościnie pochodzą ze źródeł pisanych z XIII stulecia. Pierwszy chronologicznie dokument z wymienioną nazwą Gościna pochodzi z 1238 r. Papież Grzegorz IX potwierdza w nim, że zakon Joannitów jest w posiadaniu dóbr Gościno i Myślino.

Dzieje Gościna są nierozerwalnie związane z zakonem rycerskim Joannitów – kawalerów maltańskich. Wzmocnieniu nadrzędnej roli Gościna w okolicy sprzyjało także utworzenie parafii rzymsko-katolickiej w 1260 roku. W dniu 11 sierpnia 1290 roku ówczesny właściciel Gościna - Johann von Romel sprzedał miejscowość. Nabywcą był klasztor cysterski w Doberman w Meklemburgii. Schyłek XIII wieku zamyka słowiański etap w dziejach Gościna wprowadzając tzw. prawo niemieckie i stosunki feudalne na wsi. W pierwszej połowie XIV wieku Gościno sprzedano Kołobrzegowi, który był właścicielem wsi przez kilka stuleci. W XVI wieku pod wpływem reformacji, w związku z odgórnymi zarządzeniami, religię katolicką, zastąpiło wyznanie luterańskie ( ewangelickie). Księży – proboszczów zastąpili na parafii w Gościnie protestanccy pastorzy. Wojna 30 letnia (1618-1648) spowodowała ubytek ludności na Ziemi Kołobrzeskiej o ok.66 % . Ludność Gościna osiągnęła stan sprzed 30-letniej wojny dopiero w połowie XVIII wieku. W 1690 roku przez Gościno przejeżdżał elektor brandenburski Fryderyk III Hohenzollern. Zaplanował on w Gościnie krótki postój. Wywołało to zrozumiałe poruszenie wśród rajców kołobrzeskiego magistratu. Zarządzono natychmiastowe prace porządkowe we wsi, naprawę mostu na Goścince, oraz uporządkowanie drogi. Przy robotach zatrudnieni byli mieszkańcy Gościna. W 1611 roku wyburzono stary, stojący od XIII w. kościół gościński podejmując się budowy nowego. Został on poddany w poł XIX stulecia zasadniczej przebudowie. W okresie przypadającego na przełom XIX i XX stulecia szybkiego rozwoju Gościna, koniecznym stało się uruchomienie szkoły na miarę potrzeb i ambicji mieszkańców . Uwieńczeniem podjętych działań było otwarcie 14 listopada 1926 roku nowej placówki oświatowej . Wraz ze szkołą do użytku oddano salę sportową i plac sportowy. Na zajęcia lekcyjne uczęszczało w latach 30 – tych przeciętnie 300 uczniów, zatrudnionych było 6 pedagogów. Na terenie szkoły w 1938 roku obchodzono uroczyście 700- lecie Gościna. Z tej okazji otwarto we wsi bibliotekę z czytelnią i wypożyczalnią, pełniącą jednocześnie funkcję księgarni. Na początku XX stulecia Gościno stało się lokalnym węzłem drogowo- kolejowym. Przy dworcu funkcjonowała restauracja obsługująca podróżnych. Ruch samochodowy był do wybuchu II wojny światowej słabo rozwinięty. Istniały wprawdzie 2 warsztaty mechaniki i elektroniki pojazdowej, ale tylko nieliczni mieszkańcy mieli własne auta. Kolejka gościńska należała do liczących się pracodawców dając zatrudnienie 16 osobom. Jednym z największych zakładów, którego powstanie i lokalizacja miały ścisły związek z rozwojem infrastruktury komunikacyjnej, była uruchomiona w roku 1902 mleczarnia. W Gościnie funkcjonowało szereg warsztatów rzemieślniczych: działała piekarnia , młyny, zakłady fryzjerskie. Usługi swoje świadczyli kominiarze, ślusarze, szewcy, zegarmistrz. Systematycznie rosła w omawianym okresie liczba mieszkańców. W 1844 r. w Gościnie zamieszkiwało 794 ludzi, w 1867 r.- 1311, a na krótko przed wybuchem II wojny światowej w 1937 r. - 2187 . Ze wzrostem zaludnienia postępowała rozbudowa miejscowości. W roku 1928 w Gościnie powstała spółdzielnia mieszkaniowa „Wspólny Dom”, której członkowie przystąpili do budowy standardowych domków jednorodzinnych w północno- zachodniej części wsi. Ważnym wydarzeniem w życiu Gościna stało się zaopatrzenie wsi w elektryczność, co nastąpiło w roku 1911. W okresie republiki weimarskiej (1919 – 1933) pojawili się w Gościnie pierwsi abonenci telefoniczni. Głównym środkiem masowego przekazu stawało się radio. Dostępna była prasa, chętnie czytywano ”Kolberger Zeitung” ( Gazeta Kołobrzeska), na łamach której publikowano informacje z Gościna. Drugim, po budynku szkoły, wyraźnym i malowniczym akcentem architektury Gościna przed II wojną światową był szpital. Powstał z inicjatywy Przewodniczącej miejscowego Czerwonego Krzyża pani von Braunschweig. W sumie ze służbą zdrowia wg spisu z 1937 roku w Gościnie związanych było co najmniej 19 osób. Obok dwóch wykwalifikowanych lekarzy w Gościnie pracował dentysta, aptekarz, i weterynarz. We wsi działały dwa młyny. Młyn wodny stoi nadal nad Gościnką, w południowo-wschodniej części miejscowości. Drugi znajdował się naprzeciwko budynku gminy. W dzisiejszym budynku policji pracowała żandarmeria. Straż pożarna miała remizę na końcu ulicy, przy której stoi szkoła z 1926 roku. Gościno było wsią w znacznej mierze samowystarczalną. Dobrą marką cieszyli się sklepikarze. Aby nie utracić klientów tutejsi handlowcy organizowali sprzedaż obwoźną. Ciekawym elementem gościńskiej wytwórczości rzemieślniczo przemysłowej były dwa warsztaty produkujące drewniaki, które w regionie cieszyły się renomą. W Gościnie na „Dorfplatz” (Plac Wiejski) odbywały się ważne uroczystości. Przy tym placu mieściły się dwie restauracje. W nich odbywały się zabawy taneczne oraz imprezy kulturalne. Na Dorfplatz przybywały wędrowne grupy teatralne oraz cyrkowe. Szczególnym powodzeniem cieszyły się pokazy tresury niedźwiedzi, z którymi artyści pozwalali zabawić się zgromadzonej publiczności. W Gościnie odbywały się zaimprowizowane manewry wojskowe. Wieś wypełniały wtedy dźwięki muzyki marszowej. Młodzi mężczyźni doskonalili swą tężyznę fizyczną i umiejętności sportowe w ramach związku strzeleckiego. Raz w roku organizowano festyn, którego kulminacją był wybór „króla strzelców”. W 1945 roku nastąpił koniec rozdziału niemieckiego w historii wsi i gminy Gościno. Proces polonizacji przebiegał sprawnie. Większość osadników przybyła z Polski centralnej i tzw. “ściany wschodniej”.
W Gościnie oprócz osadników rolnych napływali również przedstawiciele rzemiosła. W 24 zakładach rzemieślniczych zatrudnionych było 25 rzemieślników. Były to przedsiębiorstwa małe, rodzinne, ale prezentujące już zróżnicowany profil wytwórczości. Brak na terenie Gościna większych działań wojennych przyczynił się do zachowania prawie w całości budynków mieszkalnych i gospodarczych. W latach 70- tych Gmina Gościno nagrodzona została tytułem krajowego „Mistrza Gospodarności” . Kulminacyjnym wydarzeniem tamtych dni była wizyta w Gościnie najwyższych przedstawicieli państwowych Edwarda Gierka – I sekretarza KC PZPR , Przewodniczącego Rady Państwa prof. Henryka Jabłońskiego oraz Prezesa Rady Ministrów Piotra Jaroszewicza. Od 1973 roku Gościno jest siedzibą gminy wiejskiej. Od 1 września 1982 roku funkcję Naczelnika Gminy, a od 13 czerwca 1990 roku do 1998 roku funkcję Wójta pełnił Stanisław Fijałkowski. Do najważniejszych instytucji i przedsiębiorstw w Gościnie należały m.in. Okręgowa Spółdzielnia Mleczarska, Gminna Spółdzielnia „SCh”, Spółdzielnia Kółek Rolniczych, Bank Spółdzielczy, Nadleśnictwo Gościno, Zespół Szkół Rolniczych,Szkoły Podstawowe w Gościnie i Robuniu, Przedszkole w Gościnie, Urząd Pocztowo-Telekomunikacyjny, Państwowy Dom Małego Dziecka, Dom Handlowy, bar gastronomiczny, masarnia, dwie piekarnie, zakład fryzjerski, zakład fotograficzny myjnia dla pojazdów transportowych. Gościno w latach powojennych, aż do dziś zachowało charakter dużej prężnej wsi z przewagą elementów miejskich. W dniu 11 października 1998 roku na Wójta Gminy Gościno wybrany został Marian Sieradzki. W związku z nowym podziałem terytorialnym państwa od 1 stycznia 1999 roku Gościno leży w powiecie kołobrzeskim, który wchodzi w skład województwa zachodniopomorskiego. Gościno usytuowane jest na szlakach komunikacyjnych o znaczeniu wojewódzkim, powiatowym oraz gminnym. Przez miejscowość przebiega droga wojewódzka nr 162, kilka dróg powiatowych oraz drogi i ulice gminne. Obręb Gościna zajmuje powierzchnię 1460 ha. jej układ urbanistyczny jest podłużny (wzdłuż drogi wojewódzkiej) - o układzie ulicowym (wielodrożnica).

Źródło: M. Bernaś, Z dziejów Gościna i okolicy, wyd. Urząd Gminy Gościno.

 Promocyjny Bon Kolekcjonerski

Promocyjny Bon Kolekcjonerski "15 Nowomiejskich Gościno" został wyemitowany w celu upamiętnienia historycznego dla Gościna wydarzenia, jakim było nadanie miejscowości Gościno praw miejskich. Władze Gościna skorzystały z tej ciekawej i oryginalnej formy promocji między innymi dlatego, że nie wiązała się ona z ponoszeniem jakichkolwiek kosztów.

Organizator emisji zobowiązał się bowiem do pokrycia wszelkich kosztów związanych z tym przedsięwzięciem. Gmina Gościno natomiast w zamian za zgodę na użycie wizerunku św. Franciszka - patrona Gminy oraz herbu Gminy otrzymała 50 sztuk bonów - na własne cele promocyjne - będących swoistego rodzaju upominkiem promocyjnym dla gości i partnerów naszej Gminy.

Organizatorem emisji jest Kancelaria Doradcza Krzysztofa Dubińskiego, która przeprowadziła już emisje bonów miejskich w Kcyni, Ciechanowcu, Fromborku, Białowieży, Cieszynie i Kocku, a także nowo powstałych miast Gościna, Czyżewa Nowego Brzeska i Pruchnika. Organizator emisji dysponuje również pozostałą ilością bonów, przeznaczoną przez niego do komercyjnej sprzedaży.